Guillermo Del Toro to niewątpliwie jeden z największych współczesnych reżyserów. Od pierwszych produkcji pokazywał swoją miłość nie do kina grozy, ale do postaci/potworów panujących w tym gatunku. Szykujcie się w takim razie na podróż po filmowej historii meksykańskiego twórcy. Oto Ranking filmów Guillermo Del Toro.
`12. Cronos
Cronos to debiutancki film pełnometrażowy Guillermo del Toro, który łączy elementy horroru, dramatu i fantastyki. Film opowiada historię starzejącego się właściciela antykwariatu, Christiana (grany przez Federica Luppi), który przypadkowo odkrywa starożytny mechanizm w kształcie robaka – tytułowy „Cronos”. Urządzenie to, stworzone przez XVI-wiecznego alchemika, daje użytkownikowi nieśmiertelność, ale w zamian za upiorne konsekwencje.
Film łączy klasyczne motywy wampiryczne z nowatorską opowieścią o poszukiwaniu wiecznej młodości, a także o moralnych i egzystencjalnych konsekwencjach takiej obsesji. W miarę jak Christian staje się coraz bardziej uzależniony od Cronos, jego życie i relacje z bliskimi zaczynają się zmieniać w przerażający sposób.
Rzuć okiem: Smak wolności – recenzja filmu. Ja się pytam, gdzie jest Magda Gessler?!
Cronos wyróżnia się nie tylko oryginalnym podejściem do tematu nieśmiertelności, ale również subtelną symboliką, charakterystycznym stylem wizualnym i atmosferą, które staną się znakiem rozpoznawczym del Toro w jego późniejszych filmach. Choć początkowo nie odniósł wielkiego sukcesu komercyjnego, film zdobył uznanie krytyków, a sam del Toro zyskał reputację jednego z najbardziej obiecujących reżyserów młodego pokolenia.
Film zdobył Złotą Palmę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes w kategorii najlepszy debiut, co otworzyło del Toro drzwi do dalszej kariery w Hollywood. Cronos pozostaje jednym z najbardziej cenionych dzieł w dorobku reżysera, w którym widać początki jego charakterystycznego stylu, łączącego mrok z poetycką wrażliwością.
11. Mutant
Film Mutant z 1997 roku to drugi pełnometrażowy film Guillermo del Toro, który łączy elementy horroru, sci-fi i thrillera. Historia opowiada o grupie naukowców, którzy w wyniku niezamierzonego eksperymentu stwarzają nowy gatunek owadów, które ewoluują w sposób, który zaczyna zagrażać ludzkości.
Fabuła koncentruje się na postaci doktora Susan Tyler (graną przez Mira Sorvino), entomologu, który wraz z mężem – entomologiem, a także grupą współpracowników – stwarza nowy gatunek roztoczy, które miałyby pomóc w walce z roznoszącą choroby muchą. Jednak szybko okazuje się, że owady zaczynają ewoluować, przekształcając się w agresywne i inteligentne stworzenia, które zaczynają polować na ludzi. W miarę jak mutanty stają się coraz bardziej niebezpieczne, naukowcy muszą zmierzyć się z konsekwencjami własnych działań.
Rzuć okiem: Kochasz mnie? – recenzja filmu. Odpowiedź nie jest taka prosta
Film wyróżnia się typową dla del Toro mieszanką mrocznego klimatu, fantastyki naukowej i horroru. Reżyser po raz kolejny łączy tematykę naukowego eksperymentu, który wymyka się spod kontroli, z motywami potworów i natury, co stanie się częstym motywem w jego późniejszych filmach. Choć Mutant jest nieco mniej ceniony niż późniejsze dzieła del Toro, takie jak Labirynt fauna czy Pacific Rim, film nadal pokazuje początek jego charakterystycznego stylu w budowaniu napięcia i unikalnych, groteskowych stworzeń.
Mutant spotkał się z mieszanymi opiniami, ale zyskał status kultowego filmu wśród fanów kina grozy i science fiction. To także film, który pozwolił del Toro udoskonalić swoje umiejętności reżyserskie, które później wykorzystał w swoich bardziej znanych produkcjach.
10. Crimson Peak: Wzgórze krwii
Crimson Peak to gotycki horror, który łączy elementy klasycznego dreszczowca z pięknie wykreowaną, pełną atmosfery opowieścią o miłości, tajemnicach i zjawiskach nadprzyrodzonych. Film przenosi widza do XIX-wiecznej Anglii, gdzie młoda pisarka Edith Cushing (w tej roli Mia Wasikowska) staje się żoną tajemniczego barona Thomasa Sharpe’a (Tom Hiddleston) i wprowadza się do jego rodzinnej posiadłości – Allerdale Hall, która skrywa mroczne sekrety.
Fabuła opowiada o Edith, która po śmierci ojca i małżeństwie z baronem, przeprowadza się do rozległego, zniszczonego domu. Posiadłość, znana z czerwonego koloru gleby wokół niej (stąd tytuł filmu), kryje w sobie wiele zagadek. Edith zaczyna dostrzegać dziwne i niepokojące zjawiska – zjawy, tajemnicze postacie i straszne wizje, które prowadzą ją do odkrycia przerażających sekretów związanych z jej mężem i jego rodzinną historią.
Rzuć okiem: Paddington w Peru – recenzja filmu. Wymowne spojrzenie w kierunku twórców
Crimson Peak jest filmem, który doskonale łączy gotycką atmosferę z elementami horroru i dramatu, przy jednoczesnym zachowaniu estetycznej finezji. Del Toro, znany ze swojej miłości do mrocznych, fantastycznych światów, stworzył film, który jest zarówno wizualnie oszałamiający, jak i pełen emocji. Wspaniałe kostiumy, precyzyjnie zaprojektowane wnętrza oraz zapierające dech w piersiach scenerie podkreślają gotycki klimat opowieści, a przerażające zjawy i tajemnicze wydarzenia wprowadzają widza w świat pełen napięcia.
Film jest również znakomitym przykładem mistrzowskiej pracy del Toro w zakresie tworzenia postaci, zarówno ludzkich, jak i nadprzyrodzonych. Crimson Peak to bardziej opowieść o miłości, zdradzie, winie i grzechu niż typowy horror, jednak z mrocznym klimatem i wieloma zaskakującymi zwrotami akcji, które trzymają widza w napięciu do samego końca.
Chociaż film nie odniósł spektakularnego sukcesu komercyjnego, zyskał uznanie krytyków i fanów, szczególnie za swoje unikalne podejście do klasycznego gatunku gotyckiego horroru. Crimson Peak to pełne emocji i estetycznej piękności dzieło, które doskonale wpisuje się w bogaty dorobek Guillermo del Toro.
9. Blade: Wieczny łowca II
Blade II to kontynuacja hitu Blade (1998), reżyserowana przez Guillermo del Toro. Film łączy elementy kina akcji, horroru i komiksowego uniwersum, a del Toro wprowadza do niego swój charakterystyczny styl, szczególnie w zakresie projektowania potworów i budowania atmosfery.
Fabuła Blade II opowiada o dalszych przygodach tytułowego bohatera, Blade’a (w tej roli Wesley Snipes), pół-człowieka, pół-wampira, który walczy z wampirami, by chronić ludzkość. W drugiej części historii Blade zostaje zmuszony do współpracy z nieufną grupą wampirów, by stawić czoła nowemu zagrożeniu – stworzeniom zwanymi „Reapers”, które stanowią mutację wampirów i są bardziej niebezpieczne niż jakiekolwiek stworzenia, z którymi Blade miał do czynienia wcześniej. Reapers szybko zaczynają zagrażać zarówno ludziom, jak i samym wampirom.
Rzuć okiem: Dziki Robot – recenzja filmu. Dreamworks znalazł jeden prosty sposób. Zobacz jak!
Del Toro, znany ze swojej fascynacji groteskowymi postaciami, nadał filmowi charakterystyczny mroczny klimat, wprowadzając liczne efekty specjalne, które prezentowały wampiry w jeszcze bardziej brutalnej i przerażającej odsłonie. Reapers, stworzeni przez reżysera, są jednym z najbardziej zapadających w pamięć elementów filmu – ich przerażający wygląd i sposób poruszania się wprowadzają nowy poziom grozy do uniwersum Blade’a.
Blade II wyróżnia się dynamicznymi scenami akcji, efektami specjalnymi oraz odważnym podejściem do tematu wampirów i ich mitologii. Film spotkał się z pozytywnym odbiorem zarówno od fanów, jak i krytyków, szczególnie za doskonałą reżyserię del Toro i intensywną atmosferę. Choć film nie jest wolny od pewnych typowych dla kina akcji schematów, jego mroczny ton i doskonale zaprojektowane postacie sprawiają, że Blade II stanowi ważną część serii i solidne dzieło w dorobku Guillermo del Toro.
8. Kręgosłup Diabła
Kręgosłup diabła z 2001 roku to hiszpański gotycki horror, który łączy elementy dramatu wojennego z nadprzyrodzonymi motywami. Film opowiada historię młodego chłopca, Carlose (Fernando Tielve), który trafia do sierocińca w czasach Hiszpanii po zakończeniu wojny domowej w 1939 roku.
W sierocińcu, gdzie dzieci żyją pod surowym nadzorem, Carlos odkrywa nie tylko brutalność otaczającego go świata, ale także mroczne tajemnice związane z przeszłością tego miejsca. W budynku zaczynają dziać się dziwne i przerażające zjawiska – w tym pojawienie się ducha chłopca, który zginął tam wiele lat wcześniej. Carlos, stopniowo nawiązując przyjaźnie z innymi dziećmi, stara się odkryć prawdę o tajemniczej postaci i zbrodniach, które miały miejsce w sierocińcu.
Film Kręgosłup diabła jest mistrzowską mieszanką horroru, realizmu magicznego i dramatu wojennego. Guillermo del Toro zbudował atmosferę strachu poprzez subtelną narrację i doskonałe wykorzystanie przestrzeni oraz mrocznych wnętrz. Zamiast polegać jedynie na efektach specjalnych, reżyser skupił się na psychologicznych aspektach postaci, tworząc głęboką opowieść o dzieciństwie w obliczu wojennej przemocy oraz o tematach takich jak utrata niewinności, przyjaźń i zemsta.
Rzuć okiem: Pan Crocket – recenzja filmu. Ta Twarz Brzmi Znajomo
Duchy w filmie nie pełnią jedynie funkcji nadprzyrodzonych potworów – są metaforą traumy, która prześladuje zarówno dzieci, jak i dorosłych w tym okresie. Del Toro, jak w wielu innych swoich dziełach, ukazuje w Kręgosłupie diabła społeczne i moralne konsekwencje brutalności, a także emocjonalną głębię postaci.
Film zyskał ogromne uznanie zarówno wśród krytyków, jak i widzów, i jest uważany za jedno z najlepszych dzieł w dorobku Guillermo del Toro. Kręgosłup diabła jest nie tylko świetnym horrorem, ale także poruszającą opowieścią o wojnie, dzieciństwie i duchach przeszłości.
7. Hellboy
Hellboy (2004) to filmowa adaptacja komiksu autorstwa Mike’a Mignoli, reżyserowana przez Guillermo del Toro. Produkcja łączy elementy akcji, fantasy i horroru, a w główną rolę tytułowego bohatera wciela się Ron Perlman. Film opowiada historię Hellboya, demona przywołanego na Ziemię podczas II wojny światowej przez nazistów, który zostaje wychowany przez członka amerykańskiego rządu, profesora Brutona Hellingera. Choć początkowo ma pełnić rolę narzędzia zniszczenia, Hellboy (względnie „normalny” demon, o czerwonej skórze, rogach i ogonie) staje się bohaterem, który walczy z nadprzyrodzonymi zagrożeniami, chroniąc ludzkość.
Hellboy jest członkiem tajnej organizacji Bureau for Paranormal Research and Defense (B.P.R.D.), zajmującej się badaniem i eliminowaniem nadprzyrodzonych zjawisk. W filmie bohater staje przed zagrożeniem w postaci mrocznego czarownika, który pragnie sprowadzić na Ziemię apokalipsę.
Film wyróżnia się wyjątkowym stylem wizualnym, który jest charakterystyczny dla del Toro – połączeniem mrocznego fantasy z elementami groteski, z dużym naciskiem na efekty specjalne i praktyczne makiety. Hellboy, jako postać, jest pełen sprzeczności – z jednej strony jest bezwzględnym wojownikiem, z drugiej zaś ma ludzkie odruchy, poczucie humoru i pragnienie przynależności do świata ludzi. Dzięki tej głębi psychologicznej, postać ta stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych bohaterów komiksowych, a Ron Perlman idealnie oddał jego złożoną naturę.
Rzuć okiem: Diabelski młyn – przedpremierowa recenzja filmu. Död (śmierć po szwedzku)
Hellboy to także film o poszukiwaniach tożsamości, walce z własnym przeznaczeniem i próbą znalezienia miejsca w świecie, który nie do końca go akceptuje. Relacje między Hellboyem a jego towarzyszami, w tym z pomocą swojego mentora, profesora Brooma (John Hurt), oraz z miłością do pychnej, lecz oddanej Liz Sherman (Selma Blair), stanowią ważny element w filmie, nadając mu emocjonalnej głębi.
Film Hellboy odniósł sukces zarówno wśród fanów komiksu, jak i krytyków, a także stał się podstawą dla kontynuacji – Hellboy II: Złota Armia. Wersja del Toro wprowadziła do kin superbohatera, który nie tylko walczył z potworami, ale również zmagał się z własnymi wewnętrznymi demonami, co uczyniło go postacią o wielu wymiarach.
6. Hellboy: Złota Armia
Hellboy II: Złota Armia to kontynuacja udanego Hellboya z 2004 roku. Film opowiada o dalszych losach tytułowego bohatera, Hellboya (w tej roli Ron Perlman), który ponownie staje do walki z nadprzyrodzonymi zagrożeniami, tym razem stawiając czoła mrocznym siłom z dawnych czasów.
Akcja filmu rozgrywa się, gdy tajemniczy książę Nuada (Luke Goss), ostatni przedstawiciel starożytnego królestwa, budzi Złotą Armię – armię niepokonanych, mechanicznych żołnierzy. Książę pragnie zniszczyć ludzką cywilizację i przywrócić światu panowanie istot magicznych. Aby temu zapobiec, Hellboy wraz z drużyną z Bureau for Paranormal Research and Defense (B.P.R.D.) musi stawić czoła nowemu zagrożeniu. Po drodze bohaterowie odkrywają mroczne sekrety związane z własną historią, a Hellboy zmaga się z pytaniem o swoje miejsce na świecie i prawdziwe przeznaczenie.
Złota armia kontynuuje wątek emocjonalny z pierwszego filmu, szczególnie koncentrując się na relacjach Hellboya z Liz Sherman (Selma Blair) i jego tożsamości jako pół-demon, który próbuje znaleźć swoje miejsce w świecie ludzi. Film głęboko eksploruje również motywy związane z władzą, odpowiedzialnością, przeznaczeniem i wyborem.
Rzuć okiem: Haikyu!! The Dumpster Battle – recenzja filmu. Koszmar retrospekcji
Guillermo del Toro ponownie błyszczy swoją wizją, łącząc elementy gotyckiego fantasy, groteskowych postaci i widowiskowych efektów specjalnych. Jego charakterystyczny styl artystyczny w pełni się ujawnia – Złota Armia to nie tylko tytuł filmu, ale także postać o niezwykłym designie, będąca jednym z najbardziej ikonicznych motywów wizualnych w całym uniwersum Hellboya. W filmie pojawiają się także inne pamiętne postacie, takie jak Wink (Nicolas D’Agosto) czy przekonująca postać fauny, Nuala (Anna Walton), która odgrywa ważną rolę w fabule.
Hellboy II: Złota Armia jest pełen dynamicznych scen akcji, humoru i emocjonalnych momentów, a także imponujących efektów wizualnych i fantastycznych stworzeń, które są znakiem rozpoznawczym del Toro. Film, podobnie jak pierwsza część, łączy humor, akcję i dramat, tworząc unikalną mieszankę. Choć film nie odniósł takiego samego sukcesu kasowego jak pierwsza część, zyskał ogromne uznanie krytyków i fanów, którzy docenili jego wizualną maestrię, emocjonalną głębię oraz pomysłowość.
Hellboy II: Złota Armia to film, który rozwija tematykę pierwszego obrazu, nie tylko pod względem akcji, ale także przez głębsze zgłębianie osobistych dylematów bohaterów.
5. Pacific Rim
Pacific Rim to film science fiction, który łączy elementy kina akcji, kaiju (japońskich potworów) i mecha (robotów bojowych). Film opowiada historię ludzkości, która staje do walki z gigantycznymi potworami zwanymi „kaiju”, które wynurzają się z otworu w dnie oceanu i zagrażają Ziemi. Aby stawić czoła tym gigantycznym zagrożeniom, ludzkość buduje ogromne roboty bojowe, zwane „Jaegerami”, które są sterowane przez dwóch pilotów, którzy muszą połączyć swoje umiejętności w symbiotycznym połączeniu umysłów.
Fabuła filmu koncentruje się na postaci Raleigha Becketta (Charlie Hunnam), byłego pilota Jaegera, który po utracie swojego brata w walce z kaiju wraca do służby w obliczu rosnącego zagrożenia. Wraz z nową partnerką, Mako Mori (Rinko Kikuchi), wkrótce zostają wciągnięci w walkę, której stawką jest przyszłość całej planety.
Pacific Rim to hołd dla klasycznych filmów o gigantycznych potworach i robotach, z wyraźnym wpływem japońskiego kina kaiju, takiego jak seria Godzilla. Del Toro tworzy świat, w którym potężne maszyny i potwory walczą w spektakularnych bitwach, a film jest pełen imponujących efektów specjalnych i widowiskowych scen akcji. Warto jednak dodać, że Pacific Rim wyróżnia się również głębszymi tematami, takimi jak współpraca, poświęcenie i wspólne dążenie do pokonania globalnego zagrożenia.
Rzuć okiem: My Hero Academia: You’re Next – recenzja filmu. Sztuką jest być symbolem
Reżyser w swoim filmie łączy klasyczne motywy z nowoczesną estetyką, budując zarówno intensywne, pełne akcji sekwencje, jak i emocjonalne wątki. Postacie, choć archetypowe, zyskują na głębi dzięki emocjonalnym historiom i relacjom, zwłaszcza pomiędzy Raleighem a Mako. Film jest także pełen charakterystycznych dla del Toro detali, takich jak wspaniale zaprojektowane kaiju, dynamiczne bitwy i mroczna, ale barwna wizualna estetyka.
Pacific Rim spotkał się z pozytywnym odbiorem zarówno od fanów kina akcji, jak i krytyków, którzy docenili wizualną maestrię del Toro i jego unikalne podejście do gatunku. Choć film nie odniósł spektakularnego sukcesu komercyjnego w porównaniu z innymi produkcjami w tym samym czasie, zdobył status kultowego dzieła wśród miłośników kina o gigantycznych potworach i robotach.
Film doczekał się także kontynuacji – Pacific Rim: Rebelia, choć bez udziału Guillermo del Toro w roli reżysera, rozwijał świat przedstawiony w pierwszym filmie.
4. Zaułek Koszmarów
Zaułek koszmarów zadebiutował w 2021 roku. Jest to mroczny thriller psychologiczny, który stanowi adaptację powieści Williama Lindsay’a Greshama z 1946 roku. Film, który ma silne elementy noir, łączy motywy z klasycznego kina lat 40. z charakterystycznym stylem reżysera, pełnym detali i mrocznej atmosfery.
Akcja filmu toczy się w latach 30. XX wieku i śledzi losy Stanleya Carpentera (w tej roli Bradley Cooper), ambitnego mężczyzny, który trafia do cyrku, gdzie staje się częścią grupy osób zajmujących się performansami o nadprzyrodzonym charakterze. Stanley, początkowo prosty pracownik cyrku, szybko staje się mistrzem manipulacji, a jego ambicja prowadzi go do stworzenia własnego „spektaklu”. Wkrótce zaczyna wykorzystywać ludzi w swoim otoczeniu do osiągnięcia coraz większej władzy i sukcesu. Wraz z rozwijającą się karierą, Stanley wchodzi w świat oszustw, kłamstw i niebezpiecznych manipulacji, a jego życie staje się coraz bardziej przerażające.
Rzuć okiem: Deadpool & Wolverine – recenzja filmu. Marvel Jesus kontra korporacja
Zaułek koszmarów jest filmem, który w mistrzowski sposób łączy w sobie elementy kina noir z psychologicznym thrillerem. Guillermo del Toro, choć znany z tworzenia fantastycznych światów pełnych nadprzyrodzonych stworzeń, tym razem wykorzystuje swój talent do tworzenia klimatycznych, pełnych napięcia opowieści w bardziej realistycznym, ale wciąż mrocznym świecie. Film opowiada o manipulacjach, moralnych dylematach i niebezpiecznych pragnieniach w świecie, w którym rzeczywistość staje się równie przerażająca jak fantastyczne koszmary.
Estetyka filmu jest bardzo wyrafinowana i pełna szczegółów. Del Toro, znany z mistrzowskiego podejścia do projektowania przestrzeni, tworzy w Zaułku koszmarów niezwykle sugestywne obrazy, w których cyrkowe dekoracje, mroczne wnętrza i styl lat 30. stają się pełnoprawnymi bohaterami opowieści. Dzięki świetnym zdjęciom, kostiumom i scenografii, film ma niepowtarzalny klimat, który oddaje ducha epoki, ale także wzmacnia niepokojącą atmosferę, w której granica między rzeczywistością a iluzją zostaje zatarta.
W rolach głównych występują Bradley Cooper, Cate Blanchett, Toni Collette, Willem Dafoe i Richard Jenkins, którzy doskonale oddają atmosferę nieufności, manipulacji i moralnego upadku, które napędzają fabułę filmu. Każda postać jest pełna złożoności, a ich relacje z głównym bohaterem budują napięcie i tragizm opowieści.
Rzuć okiem: Beetlejuice Beetlejuice – recenzja filmu. Rola z miłości?
Zaułek koszmarów spotkał się z pozytywnym odbiorem krytyków, którzy docenili zarówno reżyserską wizję del Toro, jak i doskonałe aktorstwo oraz scenariusz. Film był także nominowany do kilku prestiżowych nagród, w tym do Oscara w kategoriach technicznych, takich jak najlepsza scenografia i najlepsze kostiumy.
To dzieło, które odbiega od typowego dorobku del Toro, jednak zachowuje jego charakterystyczną umiejętność budowania niepokojącej atmosfery i fascynację złożonymi, moralnymi pytaniami, które stawiają przed bohaterami. Zaułek koszmarów to opowieść o ambicji, zdradzie i zgniliźnie ludzkiej natury, ukazująca świat pełen iluzji, z których trudno się uwolnić.
3. Guillermo Del Toro: Pinokio
Guillermo del Toro: Pinokio miał swoją premierę na platformie Netflix w grudniu 2022 roku. Jest to mroczna, unikalna interpretacja klasycznej bajki o drewnianym chłopcu, który pragnie stać się prawdziwym chłopcem. Del Toro, znany z tworzenia magicznych i gotyckich światów, nadał tej opowieści nowy, głęboki i emocjonalny wymiar, łącząc elementy realizmu magicznego z mroczną symboliką.
Film jest oparty na powieści Pinokio autorstwa Carla Collodiego, ale przedstawia zupełnie inne podejście do tej historii niż tradycyjna opowieść. Akcja rozgrywa się we Włoszech lat 30. XX wieku, a Pinokio, w tej wersji, staje się symbolem dziecka, które nie tylko szuka miłości i akceptacji, ale także zmaga się z kwestiami śmierci, życia i wojny. Główna postać, Pinokio, powstaje z drewna po tym, jak jego ojciec, Geppetto (głos w polskiej wersji filmowej: Mariusz Bonaszewski), pogrążony w żalu po stracie swojego syna, postanawia stworzyć drewnianą marionetkę, która miałaby wypełnić pustkę po jego zmarłym dziecku.
W tej wersji Pinokio jest bardziej złożoną postacią, będącą metaforą nie tylko dzieciństwa, ale także marzeń o byciu czymś więcej – o tym, by stać się „prawdziwym”, a nie tylko drewnianą kopią człowieka. Historia ta jest głęboko osadzona w realiach wojennych i społecznych, a moralne dylematy bohaterów mają kontekst szerszy niż tylko klasyczna opowieść o posłuszeństwie i moralności.
Rzuć okiem: Madame Web – recenzja na MAX. W sieci absurdu
Del Toro, wraz z reżyserem Markiem Gustafsonem, zastosował technikę animacji poklatkowej (stop-motion), co nadaje filmowi niezwykłą, niemal żywą jakość. Animacja, z jej precyzyjnymi detalami i bogatą estetyką, przypomina dzieła artystyczne, a postacie, w tym Pinokio, mają charakterystyczny wygląd, który wpisuje się w mroczny, gotycki świat del Toro. Sama produkcja jest pełna magii, ale jednocześnie głęboko porusza temat śmierci, przemiany i odnajdywania swojego miejsca w świecie, co jest szczególnie wyraźne w postaci Pinokia, który, wbrew swemu drewnianemu pochodzeniu, jest pełen emocji i pragnienia zrozumienia siebie.
W filmie występują znakomite głosy w polskiej wersji, z główną rolą Pinokia, który ożywa dzięki pracy animacji, głosu Gregory’ego Manna. W pozostałych rolach usłyszymy m.in. Ewana McGregora (głos Jiminy’ego Cricketa) oraz Tildę Swinton (jako dwóch postaci: Śmierci i Pani). Muzykę do filmu skomponował Alexandre Desplat, a ścieżka dźwiękowa doskonale współgra z mrocznym, ale także pełnym nadziei tonem filmu.
Guillermo del Toro: Pinokio to nie tylko adaptacja klasycznej historii o Pinokiu, ale głęboka, pełna emocji opowieść o rodzinie, stracie, przemianie i pytaniu o to, co oznacza być „prawdziwym”. Film zachwyca zarówno wizualnie, jak i fabularnie, wprowadzając nowe, mroczne, ale również pełne ciepła i nadziei spojrzenie na znaną baśń.
2. Kształt Wody
Kształt Wody miał premierę w 2017 roku. Jest to unikalne połączenie baśni, dramatu, romansu i thrilleru, a jednocześnie jedno z najbardziej osobistych dzieł reżysera. Film zdobył ogromne uznanie krytyków i był szeroko nagradzany, w tym zdobywając cztery Oscary, w tym za najlepszy film, reżyserię, najlepszą muzykę (Alexandre Desplat) oraz najlepszą scenografię.
Akcja Kształtu Wody rozgrywa się w Stanach Zjednoczonych lat 60., w czasach zimnej wojny. Główna bohaterka, Elisa Esposito (w tej roli Sally Hawkins), jest niema kobietą, która pracuje jako sprzątaczka w rządowym laboratorium badawczym w Baltimore. Jej życie jest samotne i pełne rutyny, aż do momentu, gdy w tajnym projekcie pojawia się tajemnicza istota – humanoidalny stwór z głębin Amazonii, schwytany przez amerykański rząd. Stwór, który przypomina rybę, jest traktowany jak obiekt badań, ale jego więzienie staje się dla Elisy początkiem niezwykłej relacji.
Wkrótce Elisa odkrywa, że istota (którą gra Doug Jones) jest zdolna do rozumienia i reagowania na gesty, a między nimi rozwija się niemożliwe, ale prawdziwe uczucie miłości. W miarę jak relacja między Elizą a stworzeniem się pogłębia, kobieta postanawia uwolnić go z laboratorium, by uratować go przed okrutnymi eksperymentami, które mają na celu zabicie go lub wykorzystanie do celów militarnych.
Rzuć okiem: Kaskader – recenzja filmu. O filmie w filmie w ramach filmu.
Kształt Wody to film pełen magii, emocji i subtelności. Jest to opowieść o miłości w najczystszej formie – miłości, która nie zna granic, nie zważając na różnice między istotami ludzkimi a nie-ludzkimi. Guillermo del Toro w swoim dziele łączy klasyczną baśń o miłości i akceptacji z brutalnością rzeczywistego świata, w którym panuje rasizm, homofobia, seksizm i polityczna nieufność.
W filmie występuje również bogaty wachlarz postaci, które są częścią opowieści o samotności i tęsknocie za bliskością. Michael Shannon gra w nim złowrogiego, rasistowskiego agenta rządowego Stricka, który dąży do zniszczenia stwora, a Richard Jenkins jako Giles, samotny artysta i przyjaciel Elisy, dodaje filmowi emocjonalnej głębi.
Film jest również wizualnie wyjątkowy, z charakterystycznym dla del Toro stylem – pełnym kontrastów, barw i symboliki. Często powtarzający się motyw wody i płynności w tym filmie ma swoje głębokie znaczenie, odzwierciedlając zarówno miłość, jak i przemiany, które zachodzą w postaciach i fabule.
Kształt Wody zyskał ogromne uznanie zarówno wśród krytyków, jak i widzów, a jego sukces na ceremonii wręczenia Oscarów w 2018 roku podkreślił jego artystyczną wartość. Film nie tylko wzbudzał emocje, ale także stawiał pytania o to, co to znaczy być człowiekiem, o granice miłości, a także o naszą zdolność do akceptacji innych, niezależnie od ich formy czy pochodzenia.
1. Labirynt Fauna
Labirynt fauna to film fantasy, który miał swoją premierę w 2006 roku. Jest to mroczna, gotycka baśń osadzona w Hiszpanii lat 40. XX wieku, w czasach po wojnie domowej, kiedy kraj był rządzony przez brutalny reżim Francisco Franco. Film łączy elementy horroru, dramatu i fantasy, tworząc unikalną mieszankę realizmu historycznego i fantastycznej opowieści.
Fabuła Labiryntu fauna skupia się na młodej dziewczynce imieniem Ofelia (Ivana Baquero), która wraz z matką przeprowadza się na wiejską posiadłość swojego ojczyma, kapitana Vidal (Sergi López) – bezwzględnego oficeru armii, który jest lojalny wobec reżimu Franco. Kapitan, okrutny i autorytarny, traktuje Ofelię z pogardą, a jej matka, Carmen (Ariadna Gil), jest ciężko chora, co sprawia, że dziewczynka czuje się osamotniona i zaniedbana.
W tym mrocznym, pełnym przemocy świecie, Ofelia odkrywa tajemniczy labirynt, w którym spotyka fauna (Doug Jones), który twierdzi, że jest jednym z opiekunów magicznego królestwa, do którego Ofelia należy. Faun przekonuje dziewczynkę, że jest księżniczką z innego świata i musi wykonać trzy niebezpieczne zadania, aby udowodnić swoją tożsamość i odzyskać swoje królestwo. Ofelia staje przed wyzwaniami, które wymagają nie tylko odwagi, ale także moralnych wyborów, które będą miały wpływ na jej życie i przyszłość.
Rzuć okiem: Ultraman: Rising – recenzja filmu. Nie taki Kaiju straszny
W międzyczasie, świat rzeczywisty, w którym żyje Ofelia, jest równie brutalny. Kapitan Vidal prowadzi brutalne prześladowania wobec partyzantów walczących przeciwko reżimowi, a jego nieustanne poszukiwanie „wroga” staje się coraz bardziej niebezpieczne. W ten sposób Labirynt fauna balansuje pomiędzy rzeczywistością, pełną brutalności i wojny, a światem fantastycznym, gdzie Ofelia znajduje poczucie nadziei i ucieczki.
Film jest wizualnie przepiękny, pełen detali i symboliki. Del Toro mistrzowsko łączy elementy fantastyczne z dramatem wojennym, tworząc opowieść, która ma głębokie przesłanie o dorastaniu, moralności i utracie niewinności. Faun, jak i inne magiczne postacie w filmie, mają charakterystyczny, niepokojący wygląd, a całe stworzone przez del Toro uniwersum jest zarówno piękne, jak i mroczne, pełne niejednoznaczności.
Rzuć okiem: Spadek – recenzja filmu. Na noże w domu
Labirynt fauna to również film o moralności, wyborach i konsekwencjach. Ofelia, w swoich zadaniach, zmaga się z pytaniem o to, co jest słuszne, a co nie, odkrywając, że magia i rzeczywistość są ze sobą nierozłącznie związane. To także opowieść o odwadze w obliczu zła, o walce o to, co słuszne, i o nadziei, która może przetrwać nawet w najbardziej brutalnych czasach.
Film zdobył ogromne uznanie krytyków na całym świecie i zdobył trzy Oscary, w tym za najlepsze zdjęcia, najlepszą scenografię i najlepszą charakteryzację. Labirynt fauna jest uważany za jeden z najlepszych filmów del Toro i jedno z najważniejszych dzieł współczesnego kina fantasy, a jego połączenie brutalnej rzeczywistości z mroczną magią uczyniło go wyjątkowym i niezapomnianym.
Dodaj komentarz