Anime coraz częściej trafia do polskich kin. Po tegorocznych premierach Chłopca i Czapli oraz Demon Slayer: To the Hashira Training przyszedł czas na światowy, animowany fenomen Spy × Family Code: White. Trzymajmy kciuki, żeby japońska animacja zagościła na naszych ekranach na dłużej. 

Spy × Family Code: White prezentuje fanom anime zupełnie nową historię, która powstała na potrzeby filmu. Zasada jest prosta. On jest szpiegiem. Ona jest zabójczynią. Loid i Yor prowadzą podwójne życie, jednocześnie udając idealną rodzinę. Jednak ich adoptowana córka Anya, telepatka, wie o ich ekscytujących sekretach. W najnowszej produkcji powracamy do rodziny Forger mającej kolejne problemy. Operacja Strix jest zagrożona, gdy głowa rodziny zostaje od niej niespodziewanie odsunięta, ale wraz z nowym zadaniem w szkole Anyi pojawia się nadzieja. Najmłodsza z familii będzie miała za zadanie przygotować na lekcjach deser a ocenić ma go nie kto inny, jak dyrektor placówki. Pod przykrywką zabrania rodziny na weekendowy zimowy wypad, Loid pracuje nad zdobyciem przepisu na ulubione ciasto jury oraz nad nową misją. Wszystko się komplikuje, gdy Anya przypadkowo się w nią wplątuje i inicjuje wydarzenia, które zagrażają pokojowi na świecie.

Rzuć okiem: Sand Land – recenzja anime. Mad Max po japońsku

Wszystko brzmi, jakby było skierowane wyłącznie do fanów anime, czy mangi. Nic bardziej mylnego, bo tak jak wspomniałem, jest to zupełnie nowa historia, a wszelkie wstępne zawiłości są już tłumaczone w pierwszych minutach produkcji. Spy × Family Code: White zadowoli zaznajomionych z oryginałem, jak i totalnych świeżaków. Prezentowana fabuła zawiera wszystkie elementy, które pokochałem w serii. Ciepło płynące z relacji i dialogów pomiędzy postaciami, humor wynikający z wszelkich zawiłości oraz sekretów i oczywiście słodka, naiwna Anya. Film jest najlepszy, kiedy właśnie oparty jest na tych elementach i skupiamy się wyłącznie na bohaterach.

Niestety, kiedy zaczyna się misja ratowania świata, wszystko komplikuje się nie tylko fabularnie, ale i jakościowo. Sam sposób wplątania Anyi w wydarzenia jest mocno infantylny, co rośnie razem z eskalacją problemu. W akcyjnym akcie jest sporo niewybaczalnych głupotek, które momentami wywołują reakcję facepalmu. Nawet humor płynący z niektórych sytuacji nie jest w stanie tego uratować. Dodatkowo mam wrażenie, że właśnie w takich momentach jest go zdecydowanie za dużo. Jednakże akcja w Spy × Family Code: White jest na wysokim poziomie. Fajnie wypadają sceny walki Yor, które są dobrze zrównoważone z szpiegowskimi poczynaniami Loida. Anya też dostaje sporo czasu by wykazać się swoim sprytem i nieszablonowymi pomysłami. Pokazuje to, że udało się przy okazji nowej historii znaleźć balans, żeby każdy bohater dostał zadowalający czas ekranowy. Nie odczuwamy przesytu pojedynkami, wywiadowczymi intrygami, czy wyobraźnią pięciolatki.

Rzuć okiem: Martwi Detektywi – recenzja 1. sezonu. A jak ty umarłeś?

Spy × Family Code: White cierpi jednak na chorobę pobocznego wątku dla głównej serii. Po obejrzeniu filmu ma się wrażenie, że to zwykły, kolejny dzień, który nic nie wnosi do życia członków rodziny Forger. Pojawia się poczucie bezcelowości dla tej produkcji, ponieważ nie widzimy na końcu żadnego rozwoju. Jest to oczywiście w pełni wytłumaczalne, gdyż ciężko znaleźć twórcę, który ośmieli się gmerać w oryginalnej historii. Nadal jednak wyszedłem z kina z poczuciem lekkiego niedosytu.

Źródło obrazka wyróżniającego: oficjalne materiały promocyjne