Chromakopia to najnowszy album Tylera, The Creator, który ukazuje swoją zupełnie nową perspektywę artysty — niegdyś szokującego rapera, a dziś dojrzałego mężczyzny. Czas skończyć z żartami…

W swoim ósmym albumie Tyler przenosi słuchaczy w podróż. Tym razem zamiast młodzieńczej agresji i żartobliwego gniewu odnajdujemy refleksję nad życiem, ojcostwem i przemijaniem. Nie ma co się dziwić, że fani liczyli na powrót „starego Tylera” z czasów Call Me If You Get Lost. Jednakże po odsłuchu Chromakopia stwierdzam, że to właśnie wyznawcy humorystycznej wersji rapera poczują pozytywne zaskoczenie. Wizerunek buntownika, który niegdyś terroryzował nauczycieli i prowokował opinię publiczną, ustępuje miejsca dojrzalszemu i równie złożonemu artyście.

Tematy, które podejmuje Tyler w Chromakopia, są głębokie i osobiste. Zaczyna od jego trudnej relacji z nieobecnym ojcem, po refleksje nad jego tożsamością i rolą, jaką pełni jako czarnoskóry mężczyzna w zdominowanej przez przemoc i toksyczną męskość kulturze hip-hopowej. W utworze Noid Tyler opisuje paranoję, która towarzyszy mu jako gwieździe rapu w XXI wieku. Świadomie mierzy się z poczuciem, że coraz więcej młodszych od niego raperów ginie w wyniku przemocy. W tej atmosferze lęku Tyler jawi się jako głos dojrzałości. Choć sam przyznaje, że wiele jego decyzji i uczuć jest skomplikowanych i niejednoznacznych.

Rzuć okiem: Lil Uzi Vert – Eternal Atake 2 – recenzja albumu

Jednym z najbardziej poruszających momentów albumu jest utwór Like Him. Tutaj Tyler odkrywa, że ojciec chciał być częścią jego życia. Towarzyszy mu tu narracja jego matki, Bonity Smith, która pełni rolę sumienia artysty na całym albumie. To właśnie ona pomaga Tylerowi zrozumieć, że prawda jest często bardziej zawiła, niż się wydaje.

W utworze Take Your Mask Off Tyler porusza temat męskości. W tym miejscu dekonstruuje on stereotypy macho, które sam kiedyś promował. Refren  pojawia się tu jako wezwanie do porzucenia hipokryzji i konfrontacji z prawdziwym sobą. Z kolei Judge Judy balansuje na granicy między wulgarnymi tekstami a szokującym przesłaniem, kończąc się przerażającą refleksją o samobójstwie. Tomorrow pokazuje Tylera w roli syna, który zastanawia się nad własnym życiem. Jednocześnie wybrzmiewa pragnienie posiadania potomka, zestawiając je z pustką sławy i bogactwa.

Chromakopia to album pełen sprzeczności, ale właśnie dzięki nim Tyler tworzy autentyczny portret samego siebie. Nawet kiedy na chwilę pozwala sobie na luz, jak w Sticky, gdzie towarzyszą mu GloRilla, Sexyy Red i Lil Wayne, to zabawa pozostaje tylko chwilowym ucieczką od własnych problemów. W całym albumie wyczuwa się zmagania Tylera z tożsamością, rolą w świecie hip-hopu i pytaniami o miejsce, w którym chce się znaleźć.

Rzuć okiem: Noga Erez – THE VANDALIST – recenzja albumu

Warto w tym miejscu wspomnieć o gościnnych występach. W wymienionym Sticky możemy usłyszeć jeden z najlepszych featów tego roku. Mowa o zwrotce rapera prosto z Nowego Orleanu, czyli o Lil Waynie. Teezo Touchdown swoim wokalem świetnie upłynnia Darling, I. Równie dobrze na Balloon odnajduje się Doechii, która udowadnia, że ten rok zdecydowanie należy do niej.

Swoją drogą Chromakopia swoim introwertycznym charakterem i ucieczką od oczekiwań fanów przypomina Mr. Morale & the Big Steppers Kendrika Lamara. Przypomnę, że to właśnie Tyler, The Creator, jako jeden z niewielu po premierze albumu K-Dota otwarcie chwalił i podziwiał drogę, jaką wybrał jego starszy kolega. Jednakże jeśli zestawimy obie te płyty, to tegoroczny LP jest zdecydowanie bardziej przystępny. Powala swoją szczerością, ale jednak jest pełen charakterystycznej dla swojego wykonawcy zabawy słowem.